De universiteit nam me onder haar hoede, de afgelopen maanden. Ze bood me onderdak, kookte en deed de afwas. Ze waste je lakens, als je daarvoor extra wilde betalen, tenminste. Ze poetste de wc’s en kwam kijken of mijn kamer wel netjes was.
‘The Residential Staff will be completing Health and Safety Inspections before we depart for Thanksgiving Break. This means that staff will enter your room!
A few things I want to reiterate before we all leave:
- WE WILL NOT BE OPENING ANY CLOSETS OR DRAWERS.
- Please do not have anything that would be considered a policy violation lying out on the tables or desks. (If you wouldn’t take it to your grandma’s house, it’s a policy violation.) REMEMBER: we will NOT be opening closets or drawers.
- According to policy, candles are bad. Please hide your candles, so I don’t have to take them.
- Just a reminder that we will NOT BE OPENING ANY DRAWERS.’
Verstop je alcohol en drugs, verberg je kaarsen – wat we niet kunnen zien kan geen kwaad.
De alma mater, zo wordt de universiteit vaak genoemd. Vanderbilt waakt over haar studenten als een moeder. Ze checkt of je wel gezond leeft, of je geen regels overtreedt en als je dat wel doet, behoedt ze je voor een strafblad – als het even kan, worden zaken met de campus police afgehandeld. Ze waarschuwt je dat je een flu shot moet halen en beschermt je tegen gevaar.
‘ALERT! A shooting has been reported near the Vanderbilt campus. Seek shelter immediately.’
Zeker eens paar maand krijg ik zo’n sms. De eerste keer keek ik gealarmeerd om me heen, om te constateren dat er niemand acht op leek te slaan. Ik dacht aan achttien maart, toen heel Utrecht op slot ging vanwege schoten in de tram. Zelfs ’s avonds, de stad veilig verklaard, waren de straten surrealistisch verlaten. Hier rekenden mensen hun eten af, liepen ze van of naar hun kamer.
Alles went.
Regelmatig bel ik met mijn echte moeder, zowel op goede als mindere dagen. ‘Ik voel me soms een beetje opgesloten. Alsof een deel van mijn autonomie is weggenomen.’ Ik hoorde haar even nadenken. Tenslotte was ik toch in mijn eentje naar een ander continent verhuisd. Maar vrijheid kent vele voorwaarden. Vrijheid is dronken naar huis fietsen zonder je al te veel zorgen te maken. Vrijheid is kunnen kiezen. Vrijheid is openbaar vervoer, een trein die me in dezelfde week naar Eindhoven, Amsterdam en Leiden rijdt. Vrijheid is de weg weten. Vrijheid is je veilig wanen zonder pepperspray bij je te dragen. Vrijheid is zelfstandig zijn. Vrijheid is de deur uitstappen en wel zien waar je eindigt.
Hier kan je na vier jaar de campus verlaten zonder dat je een ei kan bakken. Hier hoop ik dat het stoplicht niet te lang op rood staat als ik op straat ben na zonsondergang. Hier moet je ergens heen – met een plan, en een taxi.
De kunst van 