nashville | het script van beschaafdheid

Het is nog rustig in de eetzaal terwijl ik mijn French toast soldaat maak. Naast me is al wel een geanimeerd gesprek gaande.

‘Hi lovely, how are you doing?’

‘Wonderful, thank you! How are you?’

‘Perfect. What are you eating?’

‘Some oatmeal. It’s fabulous here, have you tried it?’

‘No, actually – that does look amazing! So what time is your first class today?’

‘It’s at ten.’

‘Oh, so you’re up early, that’s great!’

Ik denk aan thuis.

‘Hee.’

‘Hee.’

Ik mik wat yoghurt in een bakje.

‘Ik ga dit even in bed opeten.’

‘Doe dat meid.’

Amerikanen hebben het babbelen tot een hogere kunst verheven – hier in het zuiden al helemaal. Dat is op zich geen nieuws, maar toch heeft het me vaak verbaasd. Werkelijk iedereen vraagt hoe het met je gaat, van docenten tot de caissière bij de Kroger. Het is een uitgebreidere vorm van hallo, die niet per se te maken lijkt te hebben met interesse. Het is eerder een bevestiging dat je weet hoe je te gedragen. Of je er nu chagrijnig bij kijkt of gewoon verder loopt tijdens zo’n miniconversatie op straat  – je hebt het in ieder geval gevraagd.

Het is een script dat ik nog niet meteen begreep. Wat zeg je bijvoorbeeld tegen een dokter met die vraag?

‘How are you?’

Fantastisch, daarom ben ik hier ook?

Niet alle antwoorden zijn sociaal geaccepteerd. ‘I’m okay,’ zei ik vaak, totdat een medestudent me daarop eens bezorgd aankeek. ‘Just okay?’ Voor mij betekent dat… Ja, oké. Gewoon, prima, niets aan de hand. Zij vroeg zich waarschijnlijk af of ik net slecht nieuws had gekregen. ‘Fine’ kan je ook beter vermijden, ‘good’ is een twijfelgeval. Met ‘great’, ‘perfect’ of ‘wonderful’ zit je altijd veilig.

Dit script van beschaafdheid maakt het soms lastig iemands intentie te achterhalen. De eerste paar dagen hier was ik overdonderd door de hoeveelheid telefoonnummers die ik had verzameld. Meestal ging dit gepaard met een uitnodiging om nog eens iets te doen samen, maar daar kwam vaak genoeg niets van terecht. Het was dus zaak uit te vogelen wie er echt met me wilde lunchen, of dat puur uit beleefdheid had gezegd.

Ik snap nu beter wat er bedoeld wordt met Hollandse directheid. Ik zou nooit tegen iemand zeggen dat we vast nog eens afspreken, als ik toch al weet dat het niet gaat gebeuren. Liever onbeleefd dan oneerlijk. Toch heb ik wel geleerd het script niet al te vaak te doorbreken, omdat dit simpelweg niet wordt gewaardeerd.

Eén uitzondering staat mij bij. Het was een vrijdagavond en ik liep terug naar mijn kamer. Op de gang kwam ik een meisje tegen dat ook op de elfde woonde. We hadden ons al eens aan elkaar voorgesteld, en wat later was ik erachter gekomen dat ze goed bevriend was met een klasgenoot van me. Ik sprak haar daarop aan, we kletsten wat.

‘Should we exchange numbers?’ vroeg ik na een minuut of vijf.

‘Sure. Let’s take the plunge,’ zei ze.

Ik proefde een wat bittere ondertoon en vroeg wat ze bedoelde.

‘Oh you know…’ Ze twijfelde. ‘It’s such a cliche to do that and then never meet up again. But it doesn’t have to happen!’ voegde ze er haastig aan toe.

‘Well, if you already have enough friends, that’s totally fine,’ zei ik in een opperst directe bui. (Daarbij was ik een beetje aangeschoten.) Maar ik meende het ook.

Ze keek me geschrokken aan en moest vervolgens hard lachen. Ik tikte mijn nummer in haar telefoon, zij deed hetzelfde bij die van mij. We hebben elkaar nooit meer gesproken.