Vandaag liet ik mijn zonnebril in de liftschacht vallen. Op de achtste verdieping van de bieb wilde ik uitstappen. Terwijl ik me richting de deuren bewoog, viel de bril uit mijn hand. Hij balanceerde heel even op de rand en viel toen de verkeerde kant uit, de schacht in.
Het was zo’n moment dat zich onnatuurlijk ver uitstrekte in de tijd. Ik keek naar de spleet, waar een echo bevestigde wat ik niet helemaal kon geloven: het geluid van bril op metaal, acht verdiepingen naar beneden.
Waar die bril dan precies beland was, vond ik lastig voor te stellen. Ik zag de liftschacht als een portaal naar de verzamelplaats voor dingen die nooit meer terug zouden komen.
Ik raak een hoop kwijt sinds ik hier ben. Vooralsnog bestaat de lijst uit een oorbel, een oplader, een etui, een Dopper (meerdere malen) en een zonnebril (niet die van vandaag). Soms hervonden, deels vervangen, een keer onvervangbaar.
Ik zuchtte en startte mijn mantra: ongelofelijk stom en jammer en zonde maar het is ook maar een bril en joh er zijn belangrijkere dingen in het leven, het zijn maar spullen, daar zou je je niet zo druk om moeten maken. De conciërge in de lift had schijnbaar ervaring met dit soort situaties. Als ik nou even naar die en deze balie ging, dan konden ze bellen naar weer andere mensen en wie weet konden zij het wel regelen. Dus dat deed ik.
Een paar uur later had ik mijn bril weer in mijn handen. Een beetje stoffig, enigszins scheef, maar completer dan ik me had kunnen wensen, aangezien hij uit een ander universum was teruggehaald. Ik liet hem meteen maar even rechtzetten.
‘I do have to let you know that, since you did not buy these with us, we can not be held responsible if they break when I try to readjust them.’
‘Is that something you are supposed to say, or is there an actual possibility that will happen?’
‘I am just supposed to tell you.’
‘Okay!’
Dat was toch weer een ding minder om me druk over te maken.
De kunst van 
Zie er de zonnige kant maar van in. Heel goed.