Een advies dat ik vaak gehoord heb voor mijn vertrek, is dat je op alles ja moet zeggen. Tot nu toe heb ik auditie gedaan voor een theaterstuk, op nationale televisie over een football field gerend en ben ik om half zes ’s ochtends opgestaan om naar een feest te gaan. Ook zei ik ja tegen een regatta, een race met het zeilteam van Vanderbilt. Ik was even vergeten dat dit land zo groot is als heel Europa. We gingen op een road trip: het was zo’n zeven uur rijden richting South-Carolina.
Na twee maanden hier heb ik de indruk dat de studentenpopulatie in tweeën is te verdelen. Er is de groep vaderlandlievenden, van wie het land niet great hoeft te worden gemaakt – dat is het al. En dan is er de groep die zich haast schaamt, die zich verontschuldigt voor het imperiaal systeem, voor de politieke schandalen en het egocentrische wereldbeeld dat heerst in Amerika – een term die ze liever ook niet gebruiken, aangezien dat meer omhelst dan de Verenigde Staten alleen.
Ik was op pad met groep twee. In een gehuurd busje verlieten we op vrijdagmiddag de campus. Onder de uitwisselingsstudenten was er discussie geweest over wat je zou aantreffen vanaf een half uur buiten Nashville. Niet heel veel, zo bleek. Asfalt, winkelcentra en advertenties uit de naam van God of Jezus. ‘Hell is real,’ ‘Keep Christ in Christmas’. Eronder stond vaak een telefoonnummer. Ik vroeg me af wie van de twee je aan de lijn zou krijgen.
Er was wat discussie over waar we zouden eten. Ben opteerde voor Waffle House, een keten die in het zuiden prominent aanwezig is. Tijdens onze reis kwamen we er zeker vijftien tegen. ‘It’s so good that it’s bad,’ aldus Ben. De rest vond het enkel bad en dus reden we er voorbij. Wel kwam mij een interessant feit ter oren. Chris vertelde me over de Waffle House Index. Aangezien de restaurants van deze keten altijd open zijn, dag en nacht, met kerst en pasen, geven ze een redelijke indicatie van de ernst van orkanen en tornado’s. Een gesloten Waffle House betekent dat het mis is.
(Ik vroeg me af of we hier een Nederlandse equivalent voor zou bestaan. Wat moet er gebeuren, wil de Albert Heijn zomaar dichtgaan? De enige keer dat ik winkels gesloten heb gezien midden op een normale dag, was na het schietincident in Utrecht. Die hebben ze hier dan weer dagelijks.)
En zo was dit weekend ruim voorzien van verhalen over dit land, die soms niet waar bleken, maar niet minder amusant waren. Zo zouden er in de staat Tennessee maximaal zes vrouwen onder een dak mogen wonen, omdat het anders volgens de wet als bordeel werd gezien. Fake news, zo bleek, maar wel dermate hardnekkig dat er in de verenigingshuizen op de campus inderdaad maar plaats is voor zes.
De aux-kabel werd om de paar uur doorgegeven. Roadtrips nodigen uit tot nostalgie en uit onze muziekkeuze bleek een gedeelde geschiedenis. Pop uit onze tienerjaren klonk over de speakers: Katy Perry, Bruno Mars, B.o.B.
Na een zachtroze zonsondergang werden we opgeslokt door een schijnbaar eindeloze duisternis. We reden door de bergen, dacht ik, maar het konden ook bruggen zijn. Afgezien van het schijnsel van de koplampen was het donker. Met nog zo’n twee uur te gaan werd de koelbox uit de kofferbak getild en veranderde de achterbank in een pregame. Degene aan het stuur was solidair met shotjes cola. We kwamen aan rond enen, in een verlaten Columbia. We gingen slapen toen we er zeker van waren dat er nergens meer feestjes gaande waren.
Wat het zeilen betreft, daar kan ik heel kort over zijn: er was bijna geen wind. We wachtten en wachtten op het startsein. Het kwam uiteindelijk, maar voordat alle races gevaren waren, werd het geheel toch nog afgelast. Ik bereidde me voor op chagrijn, maar daarvan was geen sprake. Het was hoe dan ook een fijne dag aan het water. We zwommen in het meer terwijl onze telefoons oververhit raakten in onze zwarte rugzakken.
Op de terugweg besloten we niet voor het gemiddelde fastfoodrestaurant te gaan, want daar konden we altijd nog heen. Het alternatief was niet per se gezonder, maar wel meer authentiek.
(‘No one say anything controversial.’)
Ik nam mee naar huis: verbrandde schouders, rust in mijn hoofd. Nieuw perspectief, nieuwe telefoonnummers.
De kunst van 