Naast een kerk, bioscoop en politiebureau heeft de campus ook een eigen sportcentrum, voor diegenen die willen squashen, basketballen of zwemmen. Ik had wel behoefte aan een middagje gewichtloosheid.
Er is nog één baan vrij in het binnenbad, bouwjaar 1970. De rest wordt bezet door een diverse groep mensen, van eerstejaars tot praktisch bejaard. Ze zien er stuk voor stuk uit alsof ze hier vaker komen. Ik ben de enige zonder badmuts of zwembril. Het gevoel van mijn haar dat door het water glijdt biedt me iets van zeemerminnennostalgie – terug naar de tijd dat ik dat nog kon zijn, in de zee of zelfs in een badkuip. Dan maar iets minder aerodynamisch. Ik doe de schoolslag, of iets wat daarvoor door moet gaan, en voel me lichtelijk bezwaard onder het oog van de badmeester(es?). Vanaf een hoge stoel speurt ze het water af op potentieel gevaar. De schoonheidsprijs zal mijn techniek niet krijgen, maar blijven drijven lukt best prima.
Naast me zwemt een uiterst gestroomlijnd meisje. Na duizend baantjes doet ze oefeningen aan de badrand: sit-ups, side planks, squats. Het is aan haar af te zien: een marmeren lijf, hard en glad. Alleen de kleur wijkt af, verraadt dat haar training geregeld buiten plaatsvindt. Ook daar moet een badpak het standaard tenue zijn – de zon heeft de bandjes op haar rug gebrand.
Aan mijn linkerkant zwemt een team, te zien aan de identieke badmutsen met schoollogo. Tijdens de pauzes tussen vlinderslag en borstcrawl nemen ze grote slokken water uit grote flessen, de wangen rood. Waar ik een uurtje kom dobberen, zijn zij hier met een doel gekomen.
Zo lijkt alles hier intentie te ademen, veel meer dan ik gewend ben. De eerste weken zijn vol toespraken, waarin nieuwe studenten verteld wordt dat niets vanzelf gaat. ‘You have made your decision on where to go to college. The next step is to decide how you want to go to college.’ Wat doet een major voor je baankansen, kan je beter vrijwilligerswerk of een stage doen? Is een fraternity tijdverspilling, of biedt het je waardevolle connecties? Weegt een half jaar in het buitenland op tegen studievertraging?
Wat zijn de kosten, wat zijn de baten? Geld zal zeker een rol spelen in de mentaliteit, gezien het collegegeld van bijna vijftigduizend dollar per jaar. ‘Its an investment, like buying a house,’ zegt mijn Australische vriend Paul, terwijl we op een grasveld naar een van de preken luisteren. Je jaren hier moeten het waard zijn, letterlijk. ‘You can skip out on two lectures this semester,’ vertelt een van mijn docenten op de eerste dag, ‘but I wouldn’t do it, because they cost $300 each.’ Vanderbilt is geen Ivy League school, maar behoort wel tot de top twintig van Amerika. Voor sommigen is het een droom om hier naartoe te mogen, voor anderen is het een safety school. Hoe dan ook is het hard werken om binnen te komen. Misschien komt het daardoor dat weinig hier ‘zomaar’ gebeurt, ‘gewoon’.
Ook vanuit de universiteit wordt druk gevoeld – alles om het de studenten naar de zin te maken. De docenten houden office hours, waarin je kan binnenlopen voor advies over je paper of tentamen. Een aantal van hen zetten hun telefoonnummer in de syllabus, zodat we met vragen ook kunnen bellen. Er is geld beschikbaar voor studenteninitiatieven, er zijn resources te over. Voor elk probleem, elke vraag lijkt een instantie te bestaan.
Het is een plicht, maar ook een recht om er het maximale uit te halen. Tijdens de eerste weken kan je nog van vakken wisselen, mocht je niet tevreden zijn met de lesstof of de docent. In volle klassen wordt geregeld nog een stoel bijgeplaatst, als het je gelukt is jezelf van de wachtlijst af te praten. Studenten mailen hun verzoeken naar de docent, of gaan gewoon langs om te kijken wat er geregeld kan worden. Het wordt niet altijd gewaardeerd, maar dat deert hen niet – het is het proberen waard.
Ergens in week twee beland ik tijdens de lunch naast een paar eerstejaars. We praten over hun plannen voor het aankomende semester. Een van hen wil misschien ook wel bij het zwemteam. ‘That are going to be a lot of early mornings, then,’ zegt een ander, doelend op de trainingen van zes tot acht – a.m. Het geeft haar niets, ze is het gewend: op de middelbare heeft ze dat ook een paar jaar gedaan. ‘It was awful. But I managed.’ Ik vertrek voor mijn volgende les, maar kan het niet laten ze een advies te geven. ‘Don’t forget to have fun.’
Ik heb het hen nog niemand horen zeggen.
Zelf ben ik hier geen vier jaar, maar slechts een paar maanden. Ik ben dus zeker van plan om een aantal dingen ‘zomaar’ voor de lol te doen. Ik moest wel even bepalen of ik dan ook tevreden zou zijn met een zeven, in plaats van een negen als streven. Daarover later meer!
De kunst van 