Liefs uit Biarritz, waar alle hitte uit de lucht is geregend – het genadeloze blauw heeft plaatsgemaakt voor staalgrijs, met daarbij een wind die het gevecht aangaat met mijn zomerrokjes. Na een paar dagen verzengend Parijs is deze koelte wel welkom.
Liefs uit Biarritz, een stad van nostalgie. Zo’n tien jaar geleden kampeerden we in de buurt, reden we drie kwartier naar hier voor een ijsje en leuke winkeltjes. Vooral de chocolaterie staat in mijn geheugen gegrift: de geur van koude cacao kwam je vanaf de drempel tegemoet. En nog steeds, zo bleek vanavond. Een stuk hazelnoten-melkchocola staart me vanaf het bureau aan – niet voor lang meer.
Liefs uit Biarritz, waar de straten rood-wit kleuren. Fêtes de Bayonne is gaande, in de naburige stad. Hordes jonge mensen trekken richting bussen door het centrum. Maagdelijk wit is de dresscode, regen of niet. De accessoires zijn rood, in de vorm van fanny packs of sjaaltjes – bij meisjes in de haren, bij jongens om de nek. Stuk voor stuk dragen ze plastic flessen, met een touw over de schouder of hals. De inhoud is ondefinieerbaar. Een ding is zeker: het is geen Evian of Perrier, zoals wel op het label staat.
Liefs uit Biarritz, waar de vuurtoren ongestoord haar rondes maakt. Waar ik ben met familie, voordat ik ze langer dan ooit niet zie. Mijn hoofd vaart soms al naar de Staten, hoewel ik liever hier ben – nu ik nog hier ben. Maar daarover meer later.
De kunst van 