Op de achtergrond waartegen ik besta is altijd iets gaande. Ik lig in bed met de tv aan, laptop op schoot, telefoon in mijn hand. Netflix sust me in slaap. Op de fiets is er muziek. Tijdens het studeren speelt er een YouTube-filmpje van veertig minuten, of een serie die ik al vier keer heb gezien – ik houd mezelf voor dat het zo beter gaat, maar dat is natuurlijk niet waar. Om nog maar niet te spreken van de zaken die voorbijkomen wanneer dit een uur of twee zo doorgaat. De wegen van YouTube zijn ondoorgrondelijk, en die automatische playlists voeren je verder het internet in dan je ooit zou willen. Zit ik opeens naar een Britse oudejaarsquiz te kijken – uit 2012, welteverstaan.
Er staat dus altijd iets aan – alsof ik mijn eigen gedachten niet wil horen. En dat is ook wel eens waar. (Ik moet die en die nog mailen, nog drie cadeaus regelen, wanneer ga ik sporten, hoeveel geld staat er op mijn rekening, had ik dat niet moeten zeggen, ga ik die deadline redden, gaat hij mij appen of ik hem, waar ben ik eigenlijk allemaal mee bezig – enzovoort.) Soms prefereer ik de sores van Phil Dunphy om me druk over te maken.
Het brengt me niet altijd verder, die ruis in mijn oren. Voor het meest ware is stilte nodig. Zonder tussenkomst van songteksten of bedenkingen, niets wat kan verstoren mijn gedachten de wereld in te gooien, om daar de lucht te laten trillen.
Maar ik kan het wel verklaren. Vroeger kon ik het allerbeste slapen wanneer beneden de stofzuiger tekeerging. Wanneer het feest was, maar ik op enig moment toch naar bed moest gaan. Schrapende stoelen, rinkelende glazen, stemmen die gedempt de eerste verdieping bereikten. En ook terwijl ik dit stukje schrijf in een hoekje van de kamer, ruist er van alles om mij heen – getik, geklets, stappen op de trap. Zo vertelt het geluid me dat, wanneer ik terugkom uit mijn hoofd, er daarbuiten altijd nog iemand is.
De kunst van 
Herkenbaar, ik schrijf ook bijna altijd met de TV op.
Even lekker op de hei gaan wandelen, zonder oordopjes in .
En dan die geluiden van buiten , binnen laten komen.
Wat je hier geschreven hebt is echt heel erg herkenbaar! Ik hou heel erg van muziek (tja, wie niet…) maar laatst had ik ook het gevoel dat ik mijn gemoedstoestand misschien iets te veel laat afhangen van de muziek die ik luister. Net als dat filmmuziek je vertelt hoe je je moet voelen bij een bepaalde scene, maar dan mijn leven. Soms helpt het, maar soms worden dingen ook alleen maar erger. Ik probeer dus nu af en toe zonder oortjes in te fietsen en zonder speaker te douchen om mijn gedachten dan helemaal de vrije loop te laten gaan. En dat is eigenlijk ook best fijn.