De liefde ontstond in Friesland. Ruim vijf jaar geleden, eind zomer. Weiland, sloot, boot en geen flauw idee. Bijna recht tegen de wind in varen en toch vooruit worden geblazen; noem het natuurkunde, ik noemde het fucking magie. En nog steeds.
Vijf jaar na die zomer schreef ik me in voor een studentenvereniging in Utrecht. Naast de gebruikelijke thema’s (bier, schoenen die aan de vloer plakken vanwege bier, spelletjes met bier, en bier) was er nog een andere focus: zeilen. Ik werd uitgeloot, op een reservelijst gezet, niet meer gebeld, geappt dat ik echt niet meer gebeld zou worden. En alsnog gebeld.
Op het introductieweekend ontbrak elke vorm van wind, maar het kon mij niet deren – stralend dobberde ik over het meer, om ieder uur even mede te delen: zo fijn om weer te zeilen.
Het enthousiasme is gebleven, twee maanden later. Ik spendeerde een paar dagen op het water en kwam steeds terug met datzelfde gevoel. Ongeacht kou, regen, water dat in vlagen mijn nek in kwam waaien – misschien wel dankzij. Ik was blij om te varen, weer of niet. Op zo’n meer bestaan enkel de koers en de stand van de zeilen. Gaan, halen, vieren, prikken, loeven, verlijeren en hoe moet dit allemaal ook alweer Zeilend bevrijd ik me uit een stroom van gedachten die maar zelden stopt. Maar zo lukt het – en dat maakt me behoorlijk gelukkig.
Bonusfoto van mijn Michelinmannetjes-look en ultieme gefocuste blik – of ik rook iets vies, dat kan ook.
De kunst van 