Het was deze dag die ik als stip op de horizon geplaatst had. Aangekomen met spullen, benodigde stempels en mezelf, een goede nacht slaap gehad. Een nieuwe stad en een lege dag.
We werden tegelijk wakker, op deze maandag die we samen hadden. De laaghangende zon deed denken aan een herfstochtend, maar dat was schijn – het was heet. Al snel rees de zon naar een hoek van negentig graden, om me vanaf daar de rest van de dag te volgen.
Het was een gekke gewaarwording om de straat op te gaan en de eerste indruk te laten ontstaan. Van tevoren had ik geprobeerd me een voorstelling te maken van deze plaats. Maar dat betekent niets tot je weet hoe het er ruikt, hoe de lucht tegen je huid voelt.
Al snel kwam ik erachter dat ik met twee steden te maken zou hebben – micro en macro.
Nashville met haar talloze hijskranen – alles hier leek in aanbouw, of klaar om te worden afgebroken. De straten waren langer dan ze leken. Men nam de auto, de bus, een elektrische step op z’n hoogst. Niemand liep – mijn enige tegenliggers waren bouwvakkers, helm in de hand, sjaal voor de mond geknoopt. Even had ik spijt van mijn benenwagen, maar vanuit een taxi had ik nooit de muurschilderingen tussen de steigers door zien schijnen, als een contrast voor het grijs.
Nashville met haar getinte ramen, de terrassen leeg – te heet. De restaurants leken verlaten tot je er zou binnenlopen. Daar bleek dan heus het een en ander gaande. Knoppen voor elk stoplicht, die je ook echt moest indrukken, anders gebeurde er niks. Maar ook als je dat begrepen had, duurde het lang voor je mocht oversteken. Deze stad, dit land, met haar enorme cornflakesaanbod en permanente slag om de arm. ‘Please be advised that this exhibition includes works of art with mature themes’, zo las ik voordat ik een expositie over Frida Kahlo betrad.
(Het was een houtskooltekening van een vrouwenlichaam. Dat kon ik nog net aan.)
En dan de campus, stad in de stad. Hoewel ik er nog niets te zoeken had, wilde ik ook vast voelen hoe het daar was.
Anders.
Het rook er naar warm gras. Gazons als miljoenen groene tandenborstels; stug maar zacht. De zon was tot goud verbogen. Krekels verscholen zich in de enorme bomen, het gekrekel vermengde zich met de ruis van de straat. Een prachtig doolhof was het. Ik durfde er nog niet te ver in te gaan, aangezien het voelde alsof ik er nog niet hoorde te zijn. De wegwijzers moesten nog worden geplaatst, de ballonnen nog worden opgehangen. Ik passeerde gebouwen van rood steen, die allemaal op elkaar leken. Binnen twee weken zouden ze Willson Hall en Warren College heten. Ook hier geen voetgangers op de paden – pas over een paar dagen zouden de Commodores hun entree maken, met vakantieverhalen en auto’s vol dozen.
Aan de rand van de campus word ik aangesproken door een vrouw en een man. Of ik wist waar de boekhandel was.
‘I’m new here, so I wouldn’t know to be honest,’
‘Are you starting at Vanderbilt?’
‘Yes. Tomorrow.’
Maar we hadden vast kennisgemaakt.
De kunst van 