Het is een feestelijk weekend. De testweek zit er weer op – dat is sowieso reden voor een feestje. Diezelfde testweek was ook de reden dat ik mijn verjaardag vorig weekend niet heb kunnen vieren en ik het dit weekend dus nog tegoed heb. Dubbel feest.
Eerst nog even over die testweek. Eigenlijk bestaat er een ongeschreven regel, die zegt dat je daar niet over moet praten, het weekend erna. Dan is het nog te vers, allemaal. Het enige wat de gemiddelde scholier dan wil, is heel veel slapen en vooral even alles vergeten. Dat klinkt erg dramatisch, inderdaad. Nou, dat was het niet.
Meestal beleef ik tijdens zo’n week minstens één ‘ik-word-gillend-gek-van-de-stress-kijk-uit-want-ik-ga-zo-dit-boek-door-de-kamer-gooien-moment’. Duurt nooit lang, hoor, maar het gebeurt. Ditmaal bleef dat moment echter uit. Ik was opvallend rustig – en het was heerlijk. Ook mijn cijfers die ik al terug heb zijn prima… Ik leer het wel! (Na vier en een half jaar. Maar toch.)
Wel ben ik tijdens zo’n week erg slecht in het opruimen van mijn rommel. Correctie: nóg slechter in het opruimen van mijn rommel. Wanneer mijn kookwekkertje gaat en ik mijn boeken dicht kan slaan, is dat ook het enige wat ik nog doe: ik sla mijn boeken dicht. Ik ruim ze niet op, leg ze niet op een stapeltje. Hetzelfde geld voor samenvattingen, kleding en tassen plus inhoud: het verzamelt zich allemaal in hoopjes op mijn kamer. Je kan je voorstellen hoe dat er na een paar dagen uitziet.
Mijn familie laat me maar een beetje begaan. Toen mama een keer voorzichtig binnenkwam om het slagveld waar te nemen, pakte ze vertwijfeld een deel van een scheikundesamenvatting van de vloer. ‘Dat moet nog gearchiveerd worden,’ zei ik. Die houd ik erin.
Met een paar vriendinnen vierde ik gisteravond mijn verjaardag. Ik heb zo genoten. De keuken stond vol kaarsjes en lieve mensen. Ik kletste met iedereen, er was fijne muziek, de sfeer was ontspannen. Zoals ik me een ideale verjaardag voor zou stellen.
Wel werd ik vanochtend enigszins gaar wakker – zoals die dingen gaan. Toen ik mijn bed uit rolde, zag ik dat het tijdens mijn korte doch prettige nachtrust gesneeuwd had. Sneeuw is niet mijn ding, kan ik je vertellen. Het ziet er wel mooi uit, hoor, daar niet van. Maar door de sneeuw naar school fietsen is een crime. Gelukkig kon ik met de auto vandaag.
Nee, dat is niet waar. Zo ver gevorderd ben ik nog niet met mijn rijlessen. Ik zat vandaag wel achter het stuur, maar met mijn instructeur naast me. (En ik hoefde ook niet naar school, want het is zaterdag.) Wel kan ik zeggen dat het steeds beter gaat. Ik begin te wennen aan het feit dat je op een heleboel dingen tegelijk moet letten en dat gaat me ook steeds beter af. Daardoor heb ik minder stress, lukt het allemaal weer makkelijker et voilà: ik bevind me in een opwaartse spiraal.
(De sneeuw was overigens al gesmolten toen ik de weg op moest. Vond ik niet heel erg.)
Altijd een heugelijk moment: weer make-up dragen na een testweek waarin ik het maar niet doe. Want het scheelt tijd, én ik kan lekker in mijn ogen wrijven tijdens het leren. (Dat wil zeggen: zonder er vervolgens uit te zien als een verzopen panda.)
Vlak voor de testweek kreeg ik opeens een heleboel ideeën voor het filmproject waar ik mee bezig ben. (Wat? Afleiding zoeken? Ik? Nee, joh.) Ook ontdekte ik dat ik al een behoorlijk beeldenarchief heb opgebouwd. Ik heb een aantal uur digitaal geknipt en geplakt en langzaam beginnen er wat dingen samen te komen. Dat geeft zo’n goed gevoel. Magisch bijna. (Ik ben me ervan bewust dat dit wederom erg dramatisch klinkt. Can’t help it.)
Een paar weken geleden beloofde ik dat ik het proces hier zou gaan delen. Dat wil ik nog steeds – echter weet ik ook nog steeds niet hoe. Ik ga erover nadenken, echt waar. Het lijkt me in ieder geval een goed idee om eens op te schrijven waar die film nou eigenlijk over gaat. Zelfs voor mij is dat nog altijd niet helemaal duidelijk, dus hoe wazig moet het voor jullie wel niet overkomen?
Tot die tijd: hier een foto waaruit je helemaal niks kan opmaken.
En een foto waaruit je misschien iets meer kan opmaken.
(Misschien ook niet. Sorry, in dat geval.)
En nog een bloemenfoto. Gewoon, omdat het kan.
Oh, en zoals je ongetwijfeld gemerkt hebt: ik heb mijn woorden dus gewoon weer teruggevonden. Het is nog steeds geen bijster samenhangend verhaal, maar ik moest toch ergens beginnen.
Een heel fijn weekend allemaal!
De kunst van 
[…] duidelijk is, maar wel erg theoretisch) samen te voegen tot een geheel. Zoals ik eerder al zei: er beginnen wat stukjes op z’n plek te vallen. Maar het eindresultaat laat nog wel even op zich […]
Yes, je bent weer terug! Ik heb de afgelopen tijd zo vaak op je blog gekeken, in de stille hoop dat je weer wat geschreven had. Ik ben heel benieuwd naar je profielwerkstuk-project, want ondanks je volgende artikel heb ik nog geen flauw idee wat het wordt, haha ;)
Dankjewel voor deze reactie! Word ik heel blij van (: Haha, ik vreesde al dat het misschien nog vaag zou blijven. Weet je wat het is: in mijn hoofd is het allemaal heel duidelijk en logisch. En dan vergeet ik soms dat dat alleen voor mij geldt, haha. Maar ik zal proberen binnenkort wat helderheid te scheppen! ;)