We moesten in Zundert zijn. Vraag me niet waarom juist daar, want dat snap ik zelf nog steeds niet. Het dorpje ligt aan de Belgische grens, en Mart en ik waren goed op weg. Navigatie aan, af en toe een bordje lezen, allemaal prima. Totdat Google Maps besloot om ons lekker een stukje om te laten rijden. En dan niet langs de grens af, nee, er overheen. Wat in de praktijk gelijkstaat aan geen internet, en dus geen routebegeleiding.
We reden een paar rondjes en stopten vervolgens bij een tankstation om een poging te doen de navigatie weer aan de praat te krijgen. Tevergeefs. We probeerden het nog een keer op gevoel, maar ook dat werd geen succes. We belandden ergens op de Belgische boerenbuiten.
‘Ahh, Zuundert. Amai, allé. Ge rijdt hier de straat uit, en gaat dan gaat ge lienks. Ge komt bij een rondpuunt. Daar gaat ge rechtuit en dan almaar rechtuit, tot aan de liechten. Bij de liechten gaat ge rechts, juust helemaal het dorp door, en dan komt ge vanzelf in Zuundert.’
‘Vanzelf’ zou ik het niet noemen. Maar we kwamen er. En gelachen heb ik wel.
De kunst van 