oktober 2014 – De kunst van

#298 LAME EXCUSE

31 oktober 20143 november 2014 Milou1 reactie

Op tijd op school komen is voor mij eigenlijk nooit een probleem geweest. In de eerste klas fietste ik met twintig andere enthousiaste bruggers naar school. We moesten regelmatig stoppen omdat er weer eens een zware boekentas van de bagagedrager gedonderd was, maar door het recordtempo dat we aanhielden kwamen we toch standaard een kwartier te vroeg. Nu, vier jaar later, fiets ik meestal met één vriendin, soms alleen. Eenmaal op school heb ik zo’n vijf minuten de tijd om mijn spullen in mijn kluisje te dumpen en vervolgens richting mijn les te gaan. Er is dus niet veel speling, maar die is ook nooit nodig geweest. Tot vandaag.

Alle jeugd uit het dorp waar ik woon is na de basisschool genoodzaakt hun opleiding elders voort te zetten. In de meeste gevallen is dat Eindhoven. Vanaf half acht ’s ochtends trekt er dan ook een hele stoet pubers op de fiets het dorp uit. Allen moeten zij het kanaal over via een brug. Het ding staat natuurlijk altijd open op dagen dat je tóch al bijna te laat ging komen. Toen ik er vandaag aankwam dacht ik dat dit ook nu het geval was. Al een paar honderd meter van tevoren stonden de auto’s stil en vlak voor de brug wachtten tientallen scholieren tot de slagbomen opengingen. Dat ze dat het komende uur zeker niet zouden gaan doen, had ik nog niet in de gaten.

Toen er een busje met ‘werkzaamheden’ erop verscheen, werd het snel duidelijk: het ding deed het niet. Best vervelend, aangezien die brug eigenlijk de enige manier is om vanuit het dorp richting de stad te komen. Dat wil zeggen, mocht je geen zin hebben om om te rijden via dorp nummer twee of het industrieterrein. En dat heb je niet, want de tocht wordt sowieso met twintig minuten verlengd. Toch waren de meeste mensen zo slim om meteen maar om te rijden, in plaats van te wachten tot het euvel verholpen was.

Desalniettemin was ‘het hele dorp’ te laat. Terwijl de les al een kwartier begonnen was, kwam ik binnenvallen, mijn jas nog aan en mijn tas bomvol boeken. Nou ken ik mijn docenten na vier jaar wel een beetje, en wist ik dat ik bij deze betreffende persoon niet te laat gemeld zou worden, mits ik een goed verhaal had – of het nou verzonnen was of niet. Beetje jammer dat ik moest aankomen met de meest afgezaagde smoes ooit: de brug was kapot. En het was nog waar ook.

#297 LINEAR

30 oktober 2014 MilouPlaats een reactie

#296 SHRED

29 oktober 2014 MilouPlaats een reactie

#295 EYE/LEAF

28 oktober 2014 MilouPlaats een reactie

#294 PORTRAITS

27 oktober 201428 november 2014 Milou8 reacties

Vrijdagmiddag, kwart voor vijf, station Eindhoven. Ik spreek een wat oudere man aan.

‘Hallo, mag ik u misschien iets vragen?’

‘Dat mag.’

Tijdens dit antwoord wordt zijn slechte gebit zichtbaar. Zijn grijze, korte haar steekt af tegen zijn getinte huid. Hij draagt een lange, nette jas en voor hem ligt een bergje met plastic tassen.

‘Ik ben bezig met het maken van een documentaire, met als vraag: ‘Wat maakt je tot wie je bent?”

‘Hoezo weet je niet wie je bent? Je bent een meisje, een puber, een scholier.’

‘Nou, het gaat er niet om wie ík ben, het is meer een algemene vraag. En ik ben daarvoor mensen aan het filmen in de stad. Als een soort portret, maar dan bewegend. En nu vroeg ik me af: zou ik u misschien vast mogen leggen?’

‘Nee. Maar mijn hond wel.’

Geen hond te bekennen.

‘Maar die heeft u nu niet bij zich.’

‘Oh, jawel.’

De man graaide in de berg die aan zijn voeten lag en jawel: er kwam een hondentas onder vandaan. Met één hand greep hij er een klein beest uit.

‘Ik denk dat ik daar niet zoveel aan heb, eerlijk gezegd. De documentaire gaat namelijk over mensen, niet over honden.’

‘Maar dit is geen hond – dit is een chihuahua!’

(Ik zweer toch dat hij net zei dat hij een hond bij zich had.)

‘Alsnog denk ik…’

‘Ja, weet je, ik ben een BE’er.’

‘Sorry, ik weet niet wat dat inhoudt.’

‘Een Bekende Eindhovenaar.’

Ik bekeek hem nog eens goed, maar ik kende hem niet.

‘Oh, oké…’

Wat hij hiermee wilde zeggen was me niet helemaal duidelijk, maar het leek me beter dat niet te zeggen.

‘Dus wat doe je nou? Zit je op school?’

‘Ja, ik zit in de vijfde klas.’

‘Van wat?’

‘Het VWO.’

‘Oh, dus je gaat studeren neem ik aan.’

‘Dat is wel het plan, ja.’

‘En wat dan?’

‘Ik weet het nog niet zeker. Het liefst iets creatiefs, kunst- of filmacademie – als ik word toegelaten.’

‘Ja, dat is allemaal onzin, slechte baankansen, vreselijk. Noem eens een echte studie.’

‘Nou, in mijn ogen zijn dat echte studies. Maar ik overweeg ook Industrial Design, of misschien filosofie.’

‘Ja, kijk, filosofie. Daar houd ik nou van. Ik ben namelijk zelf een artiest, begrijp je. Maar nu moet ik gaan, ik moet mijn bus halen.’

Je kan je voorstellen dat ik enigszins verward achterbleef.

Gelukkig reageerde verder vrijwel iedereen positief op mijn vraag. De eerste paar keer was ik nogal zenuwachtig om hem te stellen, dat wel. En daarom was het zo fijn dat Mienke ook vandaag mijn partner in crime was. Ze kwam met goede ideeën en hielp met het dragen van alle spullen waarvan ik besloten had dat ze écht mee moesten. Maar vooral gaf ze me steeds een zetje in de goede richting. Wie gaan we aanspreken? Die mevrouw daar. Hop, hop, gewoon doen. En dan deed ik het. En daar werd ik dan weer blij van – zeker bij het zien van het resultaat op mijn laptop. Met een constante glimlach bewerkte ik de beelden. En dan is dit nog maar het begin.

En omdat ik het niet kan laten: een klein voorproefje. Waarvan weet ik zelf nog niet precies – het is een proces met momenteel nog behoorlijk wat wazig gedoe. Maar dat komt vast wel.

#293 MARATHON

26 oktober 2014 MilouPlaats een reactie

Het was zo’n plan waarvan ik dacht dat het nooit uitgevoerd zou gaan worden. Waarover enthousiast geroepen werd: ‘Dat gaan we doen!’ Om het vervolgens niet te doen – zoals die dingen gaan.

Het was ontstaan op een vroege morgen. Samen met Mienke fietste ik naar school. We waren nog niet in ons opperbeste humeur vanwege het vroege tijdstip, maar het plan bracht daar verandering in. ‘Weet je wat ik nog een keer wil doen,’ sprak één van ons. (Wie het was weet ik niet meer. Vanwege het vroege tijdstip.) ‘Alle Harry Potter films achter elkaar kijken.’

Nou zijn er twee soorten mensen op deze wereld wanneer het op Harry Potter aankomt. De ene groep vindt het geweldig, de andere is er na een halve film al helemaal klaar mee. (Al vind ik dat je, om een eerlijk oordeel te kunnen vellen, de boeken moet lezen. Maar dat is weer een andere discussie.) Mienke en ik behoren duidelijk tot de eerste soort. Door enthousiasme te delen wordt het alleen maar groter, dus het plan werd ontvangen met, jawel: ‘Dat gaan we doen!’

Maar dit keer deden we het echt. Er viel een plots gat in de eigenlijk vol geplande herfstvakantie. ‘Maar nu kunnen we wel onze marathon houden!’ was het eerste dat Mienke zei. En zo geschiedde. Donderdagochtend om negen uur stond ze voor de deur. Aangezien de films in totaal twintig (!) uur bleken te duren, besloten we meteen maar te beginnen.

Het leuke aan zo’n marathon is dat je heel goed ziet hoe alles in die films steeds mooier en beter wordt. De decors, de special effects en – plat maar waar – de acteurs. Met name Harry’s kapsel maakt een positieve ontwikkeling door. En ook de acteerskills van de hoofdrolspelers gaan met sprongen vooruit. Al kijk ik ook met heel veel plezier naar de jonge Harry, Ron en Hermoine.

Dat laatste personage (maar ook actrice Emma Watson) is al sinds het begin mijn favoriet. Dat mij wel eens gezegd werd dat ik een beetje op haar leek, heeft daar vast in meegespeeld. Favoriete uitspraak: ‘Now if you two don’t mind, I’m going to bed before either of you come up with another clever idea to get us killed – or worse, expelled.’ Of ‘Just because you’ve got the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.’ Of ‘I will not calm down!’ Je merkt het al, ik kon mijn lol op.

Tijd is een relatief begrip, dat bleek vandaag. We dachten ergens rond een uur of twee wel op de helft te zullen zijn, maar dat ging toch even anders. Klein inschattingsfoutje en bovendien hadden we niet echt tijd ingepland voor basale behoeften als eten, naar de wc gaan of even wat buitenlucht inademen. En zo werd het avond, zo werd het nacht. Tegelijk met de buitenlucht werden de verhalen donkerder en de sfeer duisterder. De Harry Potter-cocon sloot zich steeds dichter om ons heen. Van tevoren had ik nooit kunnen verzinnen dat zelfs een marathon waarbij je – excusez le mot – geen flikker uitvoert, zó vermoeiend kon zijn. Van de bank verhuisden we naar bed en dat bleek achteraf een fataal besluit. Hoever we zijn gekomen, zouden we in het midden laten. Maar we hebben het wel gedaan – het bleef niet bij een plan. Mischief managed.

#292 DUTCH DESIGN WEEK

26 oktober 2014 Milou1 reactie

Er rijden auto’s door de stad die men het hoofd doen keren. Stond er nou echt een tuinstoel op het dak? Waarschijnlijk wel.

Ik denk het te zien aan de mensen; het aantal knotjes, baarden, camera’s en quasi-racefietsen lijkt toegenomen.

Er is overal wel iets te doen, te kijken of te ervaren. Van prille ideeën tot perfect werkende producten. Van zelf nadenkende robots tot zelf gehaakte pannenlappen. Van eerstejaars tot afstudeerders tot mensen die er hun geld mee verdienen. En afgezien van die knotjes en baarden hebben zij nog iets gemeen: de liefde voor het maken van mooie dingen.

#291 I LOVE THIS CITY

25 oktober 2014 MilouPlaats een reactie

De mensen ontwaakten eerder dan ze gewild hadden – rustig dromend de ochtend in fietsen werd onmogelijk gemaakt door vlagen en buien. Capuchons veranderden in ballonnen, paraplu’s in levensgevaarlijke objecten – voor de eigenaar, maar vooral voor degene die ernaast liep. De lichtjes van de vroege morgen weerspiegelden in de druppels op de ruiten van waarachter ik de stad bekeek. Ik zag er fronsende gezichten, ietwat verbitterd door de kou. Maar toch kon ik zeggen: zelfs als het regent is Amsterdam mooi.