Mijn nichtje Lotte ken ik al zestien jaar. De eerste jaren was ik me hier niet erg bewust van, inmiddels des te meer. We zijn al op veel plaatsen geweest samen. Het Dolfinarium, Madurodam, de Apenheul. (Wat door een klein spraakgebrekje veranderde in ‘Apenlul’. En dat uit de mond van een zesjarig ventje. Vonden mijn neef en nicht natuurlijk heel grappig. ‘Waar zijn we geweest vandaag, Mart?’ vroegen ze constant.) Broers en ouders verdwenen langzaam uit beeld, en sinds een paar jaar houden we af en toe een nichtjesweekend. Ditmaal viel dit gelijk met de Amsterdam Gay Pride – de ironie was me niet ontgaan.
Naast veel kletsen en lachen, is er nog iets wat we elke keer wel doen: shoppen. Waar ik vroeger thuiskwam met oorbellen in de vorm van kersen/regenbogen/klavertjes, kocht ik nu een zwart-wit gestreepte top. Want die had ik nog geen. (Absoluut niet waar. Maar ik houd gewoon van streepjes. Ik denk dat ik ooit een matroos ben geweest, in een vorig leven of zo.) Naast de top vond ik ook nog een rokje. Eerst twijfelde ik, maar toen ik bij het passen een rondje draaide, was ik om. Hij zwierde zo leuk.
Ook films zijn eigenlijk wel onderdeel van het standaard programma, of het nu in de bioscoop is of thuis. (Of allebei.) Het werd Lucy, een film waarvan we eigenlijk blij waren dat hij maar negentig minuten duurde. Nee, geen aanrader. De gedachte ‘wat als de mens 100% van zijn hersencapaciteit zou gebruiken’ klonk er als één die kon leiden tot een interessante film, wetend dat de gewone mens slechts 10% benut. Helaas vond iemand het nodig om hierbij ook de Chinese maffia en drugswereld te betrekken, waarschijnlijk in de hoop dat veel bloed, geweld en kogels ook de mannen naar de bioscoop zouden krijgen. ‘Vergezocht’ dekt de lading.
(Bovendien ontdekte ik dat het hele 10%-verhaal ook maar een mythe is.)
We aten bij Wok Away, een soort McDonalds, maar dan met Aziatische eten. En vers. En best gezond. Nee, oké, niet zoals McDonalds. Het personeel leek de taak ‘sta nooit stil’ meegekregen te hebben: ze vlogen van links naar rechts de keuken door, intensief wokkend, bestellingen opnemend of gewoon… In beweging. Het kleine zaakje stond vol met etende en wachtende mensen, terwijl er telkens namen geroepen werden, zoals bij Starbucks. ‘Steve? Steeeeve! Steve, where are you?’ Volgens mij kwamen ze je gewoon halen, mocht je niet reageren. In tegenstelling tot Lucy, kan ik dit wél aanraden – lekker gegeten.
Bij Lotte thuis keken we nog een film en fotografeerde ik de lucht vanuit het zolderraam, waar de zon nog net niet onderging.
De kunst van 