PICTURE THIS: BOROBUDUR

In tegenstelling tot in Seminyak, maakte ik bij de Borobudur juist heel veel foto’s. Ga er lekker voor zitten, dan klets ik je er doorheen!

Het hotel keek uit over een rijstveld/groentetuin, waar af en toe iemand op z’n dooie akkertje wat stond te harken of spitten.

Hallo uitzicht.

Hallo uitzicht aan de andere kant.

In de batikwerkplaats. De stof hierboven werd bedrukt met een soort stempels, anderen werden helemaal met de hand gedaan.

Dan werd er eerst met potlood een tekening gemaakt.

Hier gingen de stoffen in bad.

En hier… Eh, ik weet niet precies wat hier gebeurt. Maar het zag er mooi uit.

Al een heel eind.

Deze nog niet.

De werkplaats waar dokja zilver werd bewerkt.

Precisiewerk vereist concentratie.

De volgende dag: naar de Borobudur! Al waren we daar eigenlijk al, aangezien zowel de tempel als het gebied eromheen zo genoemd wordt.

Deze meneer speelde verstoppertje tussen de stoepa’s.

Eén van de honderden reliëfs op de lagere etages.

Op de lokale markt.

Uit de serie: oude mevrouwen op de markt.

(Duidelijk het einde van de serie.)

Offertjes.

Pepertjes.

Limoentjes.

Zie je de pepers rechtsboven? Daar hoort nog een mooi verhaal bij. Bij het avondeten kreeg mijn vader er een paar op zijn bord. Hij dacht dat het edamameboontjes waren, maar kwam er al na één beet achter dat dit absoluut niet zo was. Ze waren echt extreem heet, zei hij. Mijn broer zou mijn broer niet zijn als hij dat zelf niet wilde proberen. Dapper at hij er één op en al snel constateerde hij dat ze inderdaad extreem heet waren. Hij slaakte verschillende kreten en zijn ogen begonnen te tranen. Nog een paar minuten was hij er een beetje van slag van. ‘Hoe kan het dat jij er niks meer van merkt?’ vroeg hij mijn vader, waarop die antwoordde: ‘Je denkt toch zeker niet dat ik het doorgeslikt heb?’

Deze boom groeit op en neer: eerst vanaf de wortels omhoog, vervolgens in slierten weer naar beneden. Als deze slierten bij de grond zijn, krijgen ze ook wortels en zo wordt de boom steeds dikker.