Oudejaarsavond op Curaçao ging, zoals altijd, gepaard met een hoop lawaai. Het woord ‘rotje’ klinkt, door de verkleining waarin het eindigt, veel te schattig voor al het buskruit dat hier afgeschoten wordt. Een soort bommen zijn het, die je voelt in je buik en waarvan de knallen echo’s achterlaten. Mijn familie is er dol op, maar ik vind het toch altijd nog een beetje eng, dat geknal zo rond mijn blote enkels. Je weet tenslotte nooit uit welk donker steegje er zomaar één of andere bom geworpen kan worden, door een eng mannetje (of door een brutaal jongetje van vijf, net zo makkelijk). Daarnaast ben ik ook niet erg overtuigd van mijn eigen vuurwerkskills. De eerste keer dat ik iets liet knallen, vloog er direct erna een bosje in brand. Daar zal ik nooit meer helemaal overheen komen, vrees ik. Ik hield me dus ver van het geweld wat mijn broer allemaal afstak, maar had wel een paar tolletjes die, na ze met een sierlijk boogje gegooid te hebben, wat pirouettes draaiden, vervolgens een schattig gilletje slaakten en gracieus de lucht in vlogen. Een soort barbievuurwerk, ook (of misschien vooral) vanwege de knalroze kleur. Nadat we onze eigen vuurwerkshow hadden afgesloten, reden we naar de stad. Op de brug was het weer ouderwets druk. De studenten hosten heen en weer, de toeristen wisten niet waar ze kijken moesten en de gezinnen hadden zich al om een uur of negen geïnstalleerd, inclusief tuinsets en koelboxen, om maar een goed plaatsje te krijgen. Om twaalf uur klonk er een luid ‘Bon aña!’ en begon het siervuurwerk. Vlak voordat we de brug verlieten schoot er plots nog een serie omhoog. De laatste restjes vuurwerk zweefden als een soort sterrenstof door de zwarte lucht. Dag 1 van de 365 was vastgelegd – het jaar kon beginnen.
De kunst van 