I ♥ CURAÇAO

Ik bevind me momenteel in het tegenovergestelde van kerstsfeer, namelijk op Curaçao. Wat voor mij eigenlijk ook wel bij kerst hoort, aangezien we er al vaak zijn geweest, zo tegen het einde van het jaar. En wat houd ik van deze plek. Het is een lichtpuntje om naar uit te kijken tijdens donkere winterdagen. Wanneer ik weer eens door de druipende regen moest fietsen, een onvoldoende haalde voor natuurkunde, een ladder in m’n panty trok, in het pikkedonker op moest staan of aan het vloeken was boven m’n wiskundeschrift, dan was er de afgelopen tijd altijd nog die ene geruststellende gedachte: over een week (/maand/half jaar) ben ik in Curaçao.

En waarom is het hier dan zo fijn? Dat zal ik je vertellen, met wat foto’s die ik de afgelopen dagen maakte ter ondersteuning.

In een jaar kan er een hoop veranderen. Je krijgt zomaar een vriendje, gooit je kamerinrichting overhoop, kleedt je weer wat anders. Je leert nieuwe mensen kennen, laat andere mensen gaan. Je wordt wat ouder, hopelijk wijzer, je groeit, letterlijk en figuurlijk. En dat is goed. Dat is leuk. Dat hoort zo te zijn. Maar soms gaan de dingen wel erg snel. En dan is het, wat mij betreft, heel fijn om naar een klein eilandje in de Caribische Zee te vliegen. Om daar te landen, in een warme huurauto over de hobbelige wegen te rijden en te beseffen: hier is alles nog zoals het was.

(Ja, dat klinkt misschien een beetje autistisch. Maar dat maakt me niet zo veel uit.)

De wind die hier waait is warm. Meteen al wanneer je het vliegtuig uitstapt, voel je het. Een warme bries die zorgt voor kippenvel op mijn armen, en die de geur van warm asfalt verspreid die rond het vliegveld te ruiken is.

De zee hier is zacht en zout. Zo zout, dat een luchtbed overbodig is om te blijven drijven. Mijn benen bewegen vanzelf omhoog, ik spreid mijn armen en kan dan, als een menselijk luchtbedje, zo lang blijven liggen als ik wil.

Het gevoel van zand tussen je tenen. En tussen je haren en vingers, op je rug en in je bikinibroekje. Zand overal. Maar dat maakt niet uit. Alles eindigt in het doucheputje, nadat je jezelf hebt afgespoeld met fris water, waarna je je zo schoon voelt als nooit tevoren.

Alleen leuk als je let op details – focus je op de linkerhelft van de foto

Hier hoeft niets. Wil je een boek lezen, dan lees je een boek. Wil je om half zeven de zee in duiken, dan doe je dat. Lekker je haar laten waaien, in je bikini rondhuppelen. Of je optutten voor kerstavond. Het kan allemaal. Maar hoeft niet.

Nog steeds hangen overal (ondanks het ontbreken van sneeuw of vrieskou) kerstversieringen. Van linten tot lampjes tot compleet opgetuigde kerstbomen, die, naar mijn idee vanwege de temperatuur, sterk geuren. Naar dennennaalden, maar dan zoeter.

Hier verkopen ze wél nog steeds Puffs, staat dat ene huis na vijf jaar nog steeds maar half in de verf, liggen de winkels nog vol met panterprint jurken en zoveel bling bling dat het pijn doet aan je ogen, pikken de vogels suikerzakjes bij het ontbijt en waait er altijd die warme wind. Noem het suf, noem het saai. Of noem het heerlijk.

 

Wat eraan zit te komen: nog meer Curaçao foto’s, een filmpje (misschien wel twee) en… Een tweede ‘365’ jaar.