‘Want, je bent student?’ ‘Nee, ik ben pas vijftien.’ ‘Vijftien? Oh. Waarom kleedt je je dan zo volwassen?’ Een gesprek tussen mij en een jongen die me aansprak op straat. Voor de NCRV sprak hij mensen aan met de vraag of ze lid wilden worden. Ik probeer er altijd met een grote boog omheen te lopen (je zal zo snappen waarom), maar deze keer lukte het niet. ‘Hoi!’ zei hij, terwijl hij voor me sprong. Ik zette mijn zonnebril af. ‘Hoi.’ Hij draaide zijn riedeltje af: of ik de NCRV kende, of ik dit en dat en dat programma kende (‘Ja, alle drie wel.’ ‘Welke vind je het leukst?’ ‘Nou, eigenlijk kijk ik ze nooit.’) Hij moet gemerkt hebben dat ik het niet heel interessant vond wat hij ging zeggen. ‘Moet je ergens heen?’ ‘Ja, er staat daar iemand op me te wachten.’ De meestgebruikte, slapste smoes ooit en het was nog waar ook. ‘Oh. Nou heb je heel even? Want, je bent student?’ zei hij, waarschijnlijk van plan om de meest fantastische aanbieding voor studenten van de NCRV aan me voor te leggen. Het liep echter anders. ‘Nee, ik ben pas vijftien.’ ‘Oh. Vijftien? Waarom kleedt je je dan zo volwassen?’ Het viel stil. En dat is nou precies waarom dit soort gesprekken niet mijn ding zijn. Ik weet nooit wat ik moet zeggen. Meestal kan ik heel goed verwoorden wat ik bedoel of wil, luid en duidelijk. Maar wanneer het gaat om het afwijzen van iemand met een ‘fantastische aanbieding’ of ‘hele korte enquete’ (ja, ja), sta ik met mijn mond vol tanden. Ooit sprak een vrouw op straat me aan. Ik dacht dat ze me de weg ging vragen, maar het bleek een Jehova te zijn. Ze bleef maar doorpraten, dat het nog goed kon komen met me, dat God ook van mij hield. Twintig minuten verder en zeven folders rijker durfde ik het gesprek eindelijk af te kappen. Nu was dit wel een paar jaar geleden. Maar wanneer mensen uitgekozen zijn op hun vlotte babbel, sta ik vaak nog met een mond vol tanden. Ik kom altijd achteraf pas met een scherp antwoord. Of zelfs meerdere. In de ‘volwassen kleding’ situatie: 1.) ‘Jij bent twintig en draagt nog een beugel, daar zeg ik toch ook niets van?’ 2.) ‘Hoe vind jij dat een meisje van vijftien zich zou moeten kleden, dan?’ 3.) ‘Ja, mijn Hello Kitty trui zat in de was.’ Wat die kleding betreft: daar kan ik hem eigenlijk geen gelijk in geven. Misschien lag het aan mijn zonnebril, de rode lippen of mijn losse haar. Maar dat bloemenjurkje wat ik droeg kan het echt niet geweest zijn.
De kunst van 
Wat een hork zeg! Ik vind het vrij bot om je op die manier te ‘wijzen’ op je kledingkeuze. En ik vind het ook jammer dat je die spitsvondige antwoorden niet eerder hebt bedacht ;-)
Handige manier om deze mensen te ontlopen:
– wanneer je met zijn tweetjes bent, doe je net of je ruzie hebt, vlak voor je ze passeert ‘ja, SORRY hoor, maar waarom DOE je dan zoiets?’ en heel geïrriteerd naar je gesprekspartner kijken
– wanneer je alleen bent, ‘ik ben al lid/abonnee’
– Jehova’s moet je geen enkele kans geven, alles wat je aan argumenten aangeeft zullen ze weerleggen, je kunt het in een vreemde taal proberen ‘queue?’ en heel dom kijken. Niemand kan daar iets tegenin brengen.
Haha goede tips, vind vooral 1 & 3 erg origineel. Ik vond het ook niet erg diplomatiek van hem, maar ik kom er wel overheen. (:
Ik heb zo’n vriendinnetje die altijd botte dingen terug zegt. Laatst werden we aangevallen door jongen nummer 1. Die zij: Mag ik jullie wat vragen? Vriendinnetje zei: Nee en liep door. Jongen nummer 2 zei: ik wil jullie niet vragen maar iets vertellen. Vriendinnetje zegt: Dan mag je naar jongen nummer 1, die wilde wat vragen, kunnen jullie mooi een gesprekje voeren. En toen werden jongen 1 en jongen 2 boos, en waren wij opeens arrogant. Zo gaan die dingen ;)
En wat kleding betreft, tja ik vind dat tegenwoordig iedereen zich ouder kleed. Misschien is de mode zo op het moment? Maakt ook niet uit, als iedereen maar draagt wat ze leuk vinden :)
Ik moest wel lachen om je verhaal. Misschien konden ze er niet tegen dat een ander ook eens een vlotte babbel had? En qua kleding ben ik het met je eens. Ik draag wat ik leuk vind, dat heb ik altijd gedaan en zal ik altijd blijven doen.
Hahaha, je had echt optie drie moeten gebruiken! Bij mij vragen ze altijd meteen naar m’n leeftijd. Dan moet ik ze altijd teleurstellen dat ik pas 17 ben, jammer jongens. Nu kan ik mooi doorlopen! Ik denk dat ik dit nog even blijf zeggen, tot mijn dertigste ofzo :-)